அத்தியாயம் : 3

[அம்மு]

அழகியின் அரக்கனவன்


அத்தியாயம் : 3


மாளிகையின் நீளமான உணவு மேசை, பவித்ராவுக்கு இப்போது பயங்கரமான பலிபீடம் போல இருந்தது. ஆதித்யா எதிரே கம்பீரமாக அமர்ந்திருந்தான். நேற்றிரவு அவன் கிழித்துப் போட்ட டைரியின் ஒவ்வொரு துண்டும் அவள் மனதில் ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. அவனது கட்டுப்பாட்டிலிருந்து தான் சாகும்வரை தப்பிக்கவே முடியாது என்ற உணர்வு அவளைச் சூழ்ந்தது.



பசி வயிற்றைக் கிள்ளினாலும், உணவு மேசைக்கு வர அவளுக்குச் சுத்தமாகப் பிடிக்கவில்லை. அதுவும், அவன் பார்வையின் கீழ் உண்ணுவது, அவமானமாக இருந்தது. அவனது ஒவ்வொரு கட்டளைக்கும் தலையாட்டி, நடுங்கி நிற்பது அவளது சுயமரியாதையைச் சிதைத்தது போல் உணர்ந்தாள் ..‘இனிமேல் அவன் சொல்வதற்குக் கட்டுப்பட்டு, அவனது பயத்தை ரசிக்க நான் இடமளிக்கக் கூடாது. சிறியதாக ஒரு எதிர்ப்பைக் காட்ட வேண்டும்’ என்று தனக்குள்ளே மனதிற்குள்ளே முனங்கிக் கொண்டாள்.



சமையல் பொறுப்பாளர் தங்கத் தட்டுகளில் உணவுகளைப் பரிமாறினார். அனைத்தும் விலை உயர்ந்த, மிகச் சிறந்த உணவுகள்.ஆதித்யா சாப்பிடத் தொடங்கினான் எதுவும் பேசாமல் . ஆனால், பவித்ரா கைகூப்பி, மெதுவாகத் தலைகுனிந்தாள்.



"வேண்டாம். எனக்கு... எனக்குப் பசியில்லை," என்று மிகவும் தயக்கத்துடன், தடுமாற்றத்துடன் சொன்னாள். அவனது கோபத்தை அவள் எதிர்பார்த்தாள். ஆனாலும், எதிர்த்துப் பேச வேண்டும் என்ற உந்துதல் அவளை இப்படிச் சொல்ல வைத்தது.


ஆதித்யா சாப்பிடவில்லை. அவன் மெதுவாகத் தன் கையில் இருந்த ஃபோர்க்கைக் கீழே வைத்தான். அந்தச் சத்தம் மட்டுமே அந்த பிரம்மாண்டமான அறையில் பெரிய இடி போல ஒலித்தது.


பவித்ராவுக்குச் சில்லென்று ஆனது. அவனது முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியும் இல்லை. ஆனால், அவளது சிறு எதிர்ப்பை அவன் எப்படி எதிர்கொள்ளப் போகிறான் என்ற பயம் அவளது முழங்கால்களை நடுங்கச் செய்தது.



"பசி இல்லையா? நிஜமாவா, பவித்ரா?" அவன் குரலில் கொடூரமான அமைதி இருந்தது. "நேற்று உனக்குப் பசிக்கிறதுன்னு சொன்ன ஞாபகம் எனக்கு இருக்கு. இன்னைக்கு ஏன் திடீர்னு பசி இல்லை?"என அவளை அழுத்தமான ஒரு பார்வை பார்த்து கொண்டே அவன் கேட்டான் ..



பவித்ரா நிமிர்ந்து பார்க்கத் துணியவில்லை. "எனக்கு... சாப்பிடப் பிடிக்கலை," என்றாள் மீண்டும்.


ஆதித்யா சிரித்தான். அந்தச் சிரிப்பு அவளை சுக்குநூறாக உடைத்தது.


"சரி. நீ என் கட்டளையை மீறியதைக் காட்டுறதுக்கு இதுதான் உனக்குக் கிடைச்ச வழின்னு நினைக்கிறேன். ரொம்ப சந்தோஷம்," என்றான் ஆதித்யா. அவன் எழுந்து, சமையல் பொறுப்பாளரிடம் உத்தரவிட்டான். "இந்தத் தட்டில் இருக்குற ஒவ்வொரு உணவையும் பத்திரமா மூடி வெச்சுடுங்க. இனிமே அவளுக்கு எதுவும் பரிமாறக் கூடாது."



சமையல் பொறுப்பாளர் உடனே அவனது உத்தரவை நிறைவேற்றினார்.



"ஆனா, பவித்ரா," ஆதித்யா அவளை மீண்டும் பார்த்தான். அவனது பார்வை அவளைத் துளைத்தது. "நீ சாப்பிடலைன்னாலும், நான் உன்னை என் கவனிப்பிலிருந்து விடுவிக்க மாட்டேன். இன்னைக்குக் காலையில இருந்து இரவு வரைக்கும், நீ இந்தப் பெரிய வீட்டின் முன்புற அறையில் தான் உட்கார்ந்திருக்கணும். என் பார்வையிலேயே இருக்கணும்."



என சொல்லி விட்டு அவன் அந்த இடத்தை விட்டு போக ….



பவித்ராவுக்குள் பயத்தின் மற்றொரு அலை அடித்தது. ஒரு வேளை உணவை மறுத்தது அவளுக்கு இப்போது மிகப் பெரிய தண்டனையாக மாறிவிட்டது.



அந்த அறையில் ஒரே ஒரு வசதியற்ற மர நாற்காலி மட்டுமே இருந்தது. பெரிய கண்ணாடி ஜன்னலுக்கு வெளியே மரங்கள் தெரிந்தன. ஆனால், அவளால் அவர்களை அடைய முடியாது.



மதியம் முழுவதும் பவித்ரா அங்கே அமர்ந்திருந்தாள். பசி அவளை வாட்டியது. ஆனால், அதைவிட அவளை வாட்டியது தனிமை.


வீட்டின் பணியாளர்கள் அவளைக் கடந்து சென்றார்கள். ஆனால், யாரும் அவளைப் பார்க்கவில்லை. அவர்கள் தலையைக் குனிந்தபடி, அவளொரு கல்லைப் போலவோ, ஒரு பொருளைப் போலவோ கடந்து சென்றார்கள். ஒரு சிறிய வார்த்தை கூட அவளிடம் யாரும் பேசவில்லை. ஆதித்யாவின் பயம் அந்த வீட்டில் இருப்பவர்கள் அனைவரையும் கட்டிப் போட்டிருந்தது.



அவள் தாகம் தாங்க முடியாமல், மெதுவாக எழுந்து, அருகில் இருந்த சிறிய மேசையின் மீது இருந்த தண்ணீர் குவளையை எடுத்தாள். அவளது நடுக்கம் நிறைந்த கைகள் அந்தக் குவளையை எப்போது வேண்டுமானாலும் கீழே தவறவிடலாம் என்ற பயத்தைக் கொடுத்தது.



அவள் ஒரு மிடறு தண்ணீர் குடித்தாள். அப்போது, எதிர் அறையில் இருந்து ஆதித்யாவின் குரல் ஒலித்தது.



"நல்லா தாகம் தீரத் தண்ணி குடி, பவித்ரா. ஆனா, நான் உண்ணக் கூடாதுன்னு தான் சொன்னேன். குடிக்கக் கூடாதுன்னு சொல்லலை."



அவள் அதிர்ச்சியுடன் திரும்பினாள். அவன் கண்ணுக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால், அவன் கேமராக்கள் வழியாகவோ, அல்லது இந்த வீட்டின் சுவர்களின் வழியாகவோ அவளைக் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்பது மட்டும் உறுதி.



அவன் கூட இல்லாத போதும் தன்னை பக்கத்தில் இருப்பது போலவே கவனித்து சொல்லுவது பவித்ராவுக்கு அதிகப்படியான பயத்தை கொடுத்தது…



இப்பொழுது அவள் கைகள் நடுங்கின. தண்ணீர்க் குவளையை வேகமாக மேசையின் மீது வைத்தாள். இனிமேல் அவளது ஒவ்வொரு அசைவும், அவனது கண்களின் கீழேதான் இருக்கிறது. அவளது தனிப்பட்ட செயல் என்று ஒன்றுமே இல்லை.என உணர்ந்தவள் மீண்டும் நாற்காலியில் அமர்ந்தாள். பயம் அவளது கண்களில் நீரைப் பெருக்கியது.



மாலை நேரம். ஆதித்யா உள்ளே நுழைந்தான். அவன் சிரித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனது முகம், எப்போதும் போல, அவளது அச்சத்தை ரசிக்கும் வக்கிரத்தைக் கொண்டிருந்தது.



"நீ உன் முடிவில் உறுதியா இருந்ததை நான் பார்த்தேன், பவித்ரா. நீ சாப்பிட மாட்டேன்னு சொன்னாய், சாப்பிடலை. அதனால, இப்போ நான் உனக்கு ஒரு சலுகை கொடுக்கப் போறேன்."என அவளை பார்த்து கொண்டே சாதாரணமாக சொல்ல …



பவித்ரா அவனைப் பார்த்தாள். ஒரு சலுகையா?என ஒன்றும் புரியாமல் அவள் அவனை புரியாத பார்வை பார்த்து கொண்டே அவள் பார்க்க …


"இன்னிக்கு ஒரு நாள் மட்டும், நீ என் கட்டளையிலிருந்து விலகி இருக்கலாம் ," என்று அவன் சாவியை அவளை நோக்கி வீசினான். அது தரையில் விழுந்தது. "இந்த வீட்ல, உனக்கு எது பிடிக்குதோ, அதை நீ செய்யலாம். எங்க வேணா போகலாம். யாரும் உன்னைக் கேள்வி கேட்க மாட்டாங்க."என அவளை பார்த்து கொண்டே சொல்ல …



பவித்ராவுக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது. இது ஒரு விஷயம் இருக்குமோ?என அஞ்சினால் …



"இப்போ என்ன ஆச்சு? உனக்கு வேண்டிய சுதந்திரம் கிடைச்சிருக்கு. ஏன் இன்னும் நடுங்குற?" அவன் அவள் எதிர்ப்பைப் பாராட்டினான்.



பவித்ரா மெதுவாக தரையில் கிடந்த சாவியை எடுத்தாள். அவள் மெதுவாக அறையை விட்டு வெளியேறினாள். அவள் மனம் தப்பிக்க வேண்டும் என்று துடித்தது. இந்த மாளிகையின் பிரதான வாசலுக்கு ஓட வேண்டும் என்று நினைத்தது.ஆனால், அவள் கால்கள் வாசலை நோக்கி நகரவில்லை.அவள் நினைவுக்கு வந்தது: அவன் பார்க்கிறான்!



அவன் அவளுக்குச் சுதந்திரம் கொடுத்திருக்கலாம், ஆனால் அவளது பயம் அவளுக்குச் சுதந்திரம் கொடுக்கவில்லை. அவள் வெளியே ஓடினால், மறுநாள் அவன் அவளை எப்படித் தண்டிப்பான்? அவள் யாரிடமாவது உதவி கேட்டால், அதற்கான கொடுமை எவ்வளவு மோசமாக இருக்கும்?என ஒருகணம் நினைத்து அதிர்ந்தவள் அவன் எப்போதாவது அவளைத் திரும்பப் பிடிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் தான் இந்தச் சுதந்திரத்தைக் கொடுத்திருக்கலாம். அவள் ஒரு தப்பு செய்தால், அதை வைத்து நிரந்தரமாக அவளைக் கைக்குள் போட்டுக்கொள்ளலாம் என்று அவன் நினைக்கலாம்.என நினைத்த பவித்ரா, பிரதான வாசல் வரை சென்றாள். கதவு பூட்டப்படவில்லை. அவள் கதவின் கைப்பிடியைத் தொட்டாள். அவளது இதயம் இப்போது வேகமாக, ஆபத்தின் உச்சத்தில் துடித்தது. அவள் கண்களில் கண்ணீர் வழிய, அந்த கைப்பிடியிலிருந்து கையை எடுத்தாள்.சுதந்திரம் அவளுக்கு இனிமையானதாக இல்லை. அது ஆதித்யாவின் இன்னொரு தண்டனை என உணர்ந்தவள் ,மறுபடியும் அவள் வாசலில் இருந்து திரும்பி, வீட்டுக்குள் வந்தாள்.



சமையலறையின் பக்கம் சென்றாள். அங்கே பணியாளர்கள் யாரும் இல்லை. அவள் மெதுவாக ஒரு பாட்டிலில் இருந்த தண்ணீரை மட்டும் குடித்தாள். பிறகு, அவள் திரும்பி அதே வரவேற்பறைக்கு வந்தாள். அதே மர நாற்காலியில், நடுங்கிக் கொண்டே அமர்ந்து விட்டாள்.பவித்ரா தனது சுதந்திரத்தை மறுதலித்தாள்!



சற்று நேரத்தில் ஆதித்யா உள்ளே வந்தான். அவனது முகத்தில் ஒரு வெற்றியின் சிரிப்பு நன்றாகவே தெரிய அவன் கேட்டான்:



"என்ன ஆச்சு பவித்ரா ? இவ்வளவு பெரிய வீட்ல தனியா உட்கார்ந்திருக்கிற? வெளியில போகலையா?"என இப்பொழுது அவனது குரலில் என்னை மீறி போய் விடுவாயா ? என நக்கல் கலந்த குரல் வெளி வர …




பவித்ராவால் பேச முடியவில்லை. அவள் தலையை மட்டும் அசைத்து, "வேண்டாம்" என்று சைகை காட்டினாள். அவளது முகம் பயத்திலும், தோல்வியிலும் துவண்டிருந்தது.



ஆதித்யா அவளருகில் வந்தான். "உனக்கு நிம்மதி வேணும்னு சொன்னேன். உன் விருப்பப்படி நடக்கச் சொன்னேன். ஆனா நீ இங்கேயே இருக்கறத பார்க்கும்போது, உனக்கு நிம்மதி மேல பயம் வந்துடுச்சு போல," என்றான்.



"நான் வெளியே போகல, அதுக்குப் பதில் நீங்க கொடுத்த தண்டனை பயங்கரமா இருக்கும்னு எனக்குத் தெரியும்," என்று அவள் பேசாமல் தன் கண்களால் சொன்னாள்.



ஆதித்யா அவளது முதுகில் மெதுவாகத் தட்டினான். அந்தத் தொடுதல், கொடூரமான உணர்வைத் தந்தது.



"இந்த பயம்தான் எனக்கு வேணும், பவித்ரா. இந்த அரண்மனையின் கதவுகள் திறந்து இருந்தாலும், உன்னை என் பயம்தான் பூட்டி வெச்சிருக்கணும். இனிமேல் நீ என் கட்டளைகளை மீற மாட்டாய். ஏன்னா... உன் சுதந்திரம் கூட என் கட்டுப்பாட்டுலதான் இருக்கு," என்றான்.


பவித்ரா கண்களை மூடினாள். அவனது இந்தக் கொடூரமான விளையாட்டு, அவளது வாழ்வின் மீதான அனைத்து நம்பிக்கையையும் சிதைத்தது. அவனைக் கண்டால் பயந்து நடுங்குவது மட்டுமல்ல, அவன் கண்ணுக்குத் தெரியாதபோதும் அவள் நடுங்கத் தொடங்கினாள்.



அரக்கனவன் வருவான் ..😈