அத்தியாயம் : 5

[அம்மு]

அழகியின் அரக்கனவன்


அத்தியாயம் : 5


மாளிகையில் விடியற்காலை அமைதியாக இருந்தது. நேற்று இரவு ஆதித்யா கையில் கொடுத்த தாத்தாவின் புகைப்படம், பவித்ராவின் மௌனமான அறையில் ஒரு மிரட்டலாக மேசை மீது இருந்தது. அவள் அதைத் தொட்டுப் பார்க்கக்கூடப் பயந்தாள். அந்தச் சின்னப் புகைப்படம், அவளது வாழ்வையும், தாத்தாவின் உயிரையும் தீர்மானிக்கும் அதிகாரத்தைக் கொண்டிருப்பது போல உணர்ந்தாள்.



ஆதித்யா சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது: "நீ என் மனைவியாக, என் கையைப் பிடித்து வரணும்."



வெளி உலகத்திற்கு, அவன் அவளை இழிவுபடுத்தியவன் அல்ல; அவளைக் கொடுமைப்படுத்துபவன் அல்ல. அவன் அவளைச் சௌகரியமாக வைத்திருக்கும் அன்பான கணவன் என்று நிரூபிக்கப் போகிறான். அந்த நடிப்பு எவ்வளவு கொடூரமானது என்பதை பவித்ரா உணர்ந்தாள்.


சரியாக ஒன்பது மணிக்கு, ஆதித்யா அவளது அறைக்கு வந்தான். அவன் கையில் விலை உயர்ந்த, கருஞ்சிவப்பு நிறப் பட்டுப் புடவை இருந்தது.



"இதை உடுத்திக்கோ," என்றான் ஆதித்யா. "இன்று, நீ ஒரு முக்கியமான விருந்தில் என்னோடு கலந்துகொள்ளப் போகிறாய். இந்த சமுதாயத்துக்கு, நாம் இருவரும் எவ்வளவு சந்தோஷமா வாழறோம்னு நிரூபிக்க வேண்டியது உன் பொறுப்பு."என அவன் சாதாரணமாக சொன்னான்.


அதை கேட்ட பவித்ராவின் முகம் வெளிறியது. "நான்... நான் நடிக்க முடியாது," என்றாள் தயக்கத்துடன்.



ஆதித்யாவின் கண்கள் குளிர்ச்சியாக மாறின. அவன் மெதுவாக மேசையை நோக்கி நடந்தான். அவன் தாத்தாவின் புகைப்படத்தை எடுக்கப் போவது போலக் கையை நீட்டினான்.பவித்ரா அலறினாள். அவள் வேகமாக ஓடிச்சென்று, அவனது கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள். "வேணாம்! நான்... நான் என்ன வேணும்னாலும் செய்றேன். அவரை விட்டுடுங்க."என அவள் நடுங்கி கொண்டே அவனிடம் சொல்ல …



அவளது பயத்தை உறுதிப்படுத்தியதில் ஆதித்யாவுக்குத் திருப்தி. அவன் புகைப்படத்தைத் தொடாமல், தன் கையை பின்னோக்கி இழுத்தான் …



"இதுதான் நான் எதிர்பார்த்தது, பவித்ரா. நீ நடிக்கப் போறது, உன் சந்தோஷத்துக்காக இல்லை; உன் தாத்தாவோட உயிருக்காக."என சொல்லியவன் அவளது தோள்களைப் பிடித்து, நேராகக் கண்ணாடியின் முன் நிறுத்தினான். "இங்க பார். நீ இப்போ பார்க்கிற இந்தக் கண்ணாடிக் கூண்டுக்குள்ள, உன்னோட அழுகையும், பயமும் மட்டும்தான் இருக்கணும். ஆனா, இது வெளியே வந்தா, அது புன்னகையாவும், காதலாவும் மாறணும். உன்னால நடிக்க முடியும். உன்னால முடியும். ஏன்னா, நீ ஒரு அடிமை. ஒரு அடிமைக்கு நடிக்க வேண்டியது கடமை."என சொல்லி கொண்டே கண்ணாடியில் தெரியும் அவளை தான் பார்த்தான் …


அவள் கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்த்தாள். கண்ணுக்குத் தெரிந்த அந்தப் பெண்ணுக்குள், மரண ஓலம் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.



ஆதித்யா அவளை ஒரு முக்கியமான தொழிலதிபரின் மகளின் நிச்சயதார்த்த விழாவுக்கு அழைத்துச் சென்றான். அது நகரத்தின் மிக ஆடம்பரமான ஹோட்டலில் நடந்தது.



விருந்தினர் கூட்டம், வெளிச்சம், சிரிப்பு, இசை என்று அந்த இடம் களைகட்டியிருந்தது. ஆதித்யா பவித்ராவின் கையைப் பிடித்து, மிகவும் நெருக்கமாகவும், பாசத்துடனும் அவளை இழுத்துச் சென்றான். அவன் வெளிப்படுத்தும் பாசத்தின் ஒவ்வொரு அசைவும் பவித்ராவுக்குள் பயத்தின் மின்னலை ஏற்படுத்தியது.


"சிரி,பவித்ரா," என்று அவள் காதருகே மெல்லிய குரலில் கட்டளையிட்டான். "உன் கணவனைப் பார்த்து நீ காதலா சிரிக்கணும்."


பவித்ரா உதட்டைக் கடித்தாள். அவளால் சிரிக்க முடியவில்லை.


"உன் தாத்தாவோட முகம் உனக்கு நினைவிருக்கா?" அவன் அவளை மேலும் அழுத்தினான். "அவர் முகத்தில் ஒரு சின்னச் சிராய்ப்பு விழுந்தாலும், அதுக்கு நீதான் பொறுப்பு."


இந்த அச்சுறுத்தல் , அவளுக்குள் ஒரு மின்னதிர்வை ஏற்படுத்தியது. அவள் கண்களில் நீர் திரள முயற்சி செய்தது. ஆனால், அவள் உடனடியாகத் தன்னைக் கட்டுப்படுத்தினாள். தன் தாத்தாவின் உயிருக்காக அவள் நடிக்க வேண்டும்!இப்பொழுது…பவித்ரா, ஒரு பொம்மையைப் போல சிரித்தாள். அது உண்மையான சிரிப்பு அல்ல. ஆனால், வெளி உலகத்தில் பார்ப்போருக்கு அது கணவனைத் தீவிரமாகக் காதலிக்கும் மனைவியின் மகிழ்ச்சியான சிரிப்பு போலத் தெரிந்தது.



அவன் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு, அந்த விருந்தின் நடுவில் நடந்து சென்றாள். அவள் நடந்த ஒவ்வொரு அடியும், நெருப்புக் குண்டத்தில் நடப்பது போல அவளுக்கு இருந்தது. அவளது உடல் சிரித்தது; ஆனால், அவளது ஆத்மா கதறியது.


விருந்தில் பலரும் அவர்களை வாழ்த்த வந்தனர். ஒரு பெண்மணி, ஆதித்யாவின் நண்பனின் மனைவி, பவித்ராவின் அருகில் வந்து பேசினார்.



"நீங்க ரொம்ப லக்கி, பவித்ரா! உங்க கணவர் உங்களை எவ்வளவு கவனிச்சுக்கிறார் தெரியுமா? அவர் உங்கள ரொம்ப லவ் பண்றார்னு தெரியுது. நீங்க எப்பவுமே சந்தோஷமா இருக்கீங்க!"



பவித்ராவுக்குக் குலை நடுங்கியது. அவள் கண்களால் ஆதித்யாவைத் தேடினாள். அவன் சற்றுத் தள்ளி நின்று, தன் நண்பர்களிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தான். ஆனால், அவனது ஒரு கண் அவளைத்தான் கவனித்துக் கொண்டிருந்தது.



அவர்கள் பேசியதற்கு பவித்ராவுக்குப் பதில் சொல்லத் தெரியவில்லை. அவள் வார்த்தைக்காகத் திக்கினாள்…உடனே ஆதித்யா அங்கே வந்தான். அவன் அந்தப் பெண்மணியின் கேள்வியைப் பொய்யாக்க விடவில்லை. "ஆமா, ப்ரீத்தி! அவளை ஒரு நிமிஷம் கூட நான் தனியா இருக்க விட மாட்டேன். அவளோட ஒவ்வொரு விஷயமும் எனக்கு முக்கியம்," என்றான் ஆதித்யா . பிறகு, பவித்ராவின் இடுப்பைத் தொட்டு, அழுத்தமாகப் பிடித்தான். அந்தத் தொடுதலின் அழுத்தம், "நீ எனக்குச் சொந்தமானவள், நீ அடிமை" என்று சொல்வது போலிருந்தது.


"பவித்ரா, நீ என் காதலைப் பத்தி ப்ரீத்திகிட்ட சொல்லு," என்றான். இது ஒரு கேள்வி அல்ல; அது ஒரு கட்டளை.சொல்லியே ஆக வேண்டும் என்ற கட்டளையும் கூடவே இருந்தது ..



பவித்ரா நடுங்கும் உதடுகளுடன், "ஆ... ஆமாம். எனக்கு... எனக்கு அவர் ரொம்பப் பிடிக்கும். நான்... நான் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேன்," என்று பொய்ச் சிரிப்புடன் சொன்னாள்...அவள் கண்களின் ஓரங்களில், அந்தக் கொடூரமான நடிப்பு ஒரு துளி நீர் கண்ணீராக வெளிப்பட்டது.



ஆதித்யாவுக்கு இப்போது தான் உண்மையான வெற்றி கிடைத்தது…அவனுடைய நோக்கம் நிறைவேறியது. அவனது சந்தோஷமே அவளது மிகப் பெரிய சித்திரவதையாக மாறியிருந்தது.



ஆதித்யா, பவித்ராவைக் கூட்டிக்கொண்டு மேடையின் அருகில் சென்றான். அங்கே சில தம்பதியினர் நடனமாடத் தொடங்கினர்.



"நாம் இப்போ நடனம் ஆடப் போகிறோம்," என்றான் ஆதித்யா.அவளது காதில் மெதுவாக ….



பவித்ராவுக்கு மீண்டும் அதிர்ச்சி. அவனோடு நடனமாட வேண்டுமா? நெருக்கமாக இருக்க வேண்டுமா? என மனதிற்குள் நினைத்து பயந்தவள் "வேண்டாம். ப்ளீஸ்..." அவள் கண்ணால் கெஞ்சினாள்.


"நான் உன் தாத்தாவோட நலனை ரொம்பப் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கேன், பவித்ரா. நீ இப்போ என்னோட சந்தோஷத்துக்காக ஆடணும்," என்று அவளை வலுக்கட்டாயமாக நடன மேடைக்கு இழுத்துச் சென்றான்…




நடன மேடையில் ஆதித்யா அவளை மிக நெருக்கமாகப் பிடித்துக் கொண்டான். மெல்லிய இசை ஒலித்தது.இந்த நெருக்கம் அவளுக்கு அதிகாரத்தின் வெளிப்பாடாக இருந்தது. அவனது கரம் அவளது இடுப்பை அழுத்தியது. அந்தக் கணத்தில், அவள் அந்த உலகத்திலேயே தனித்து விடப்பட்டவளாக உணர்ந்தாள். இவ்வளவு பேருக்கு மத்தியில், அவள் ஆதித்யாவின் கைதி.



"சந்தோஷமா டான்ஸ் பண்ணு , பவித்ரா. என்னை லவ் பண்ற மாதிரி டான்ஸ் பண்ணு ," என்று அவள் காதருகே முணுமுணுத்தான்.



அவள் கண்களை மூடிக்கொண்டு ஆடத் தொடங்கினாள். அவளது நடுக்கம் அவனது கைகளைப் பற்றிக் கொண்டிருந்தது. ஆனால், அவள் முகத்தில் மீண்டும் அந்த பொய்ப் புன்னகை இருந்தது. வெளி உலகத்துக்கு அவர்கள் ஒரு அற்புதமான தம்பதி. உள்ளே, அவள் அவனுக்கு ஒரு பலியாடு….. அவனது பிடியில், அவள் ஒரு கணம் தன்னை மறந்து ஆடியபோது, ஆதித்யா திடீரென அவளது காதருகே ஒரு கேள்வியைக் கேட்டான்.



"உன் தாத்தாவுக்கு டயபடீஸ் (சர்க்கரை நோய்) இருக்குன்னு எனக்குத் தெரியும் . அவருக்கு ரெண்டு நாளைக்கு முன்னாடி ஊசி போட மறந்துட்டாங்க. அதுக்கு நீ என்ன பண்ணப் போற?"அந்த வார்த்தைகள், அவள் மீது விழுந்த வெடிகுண்டு போல இருந்தது. அவள் மெய்மறந்து ஆடுவதை நிறுத்தினாள். அவனது அச்சுறுத்தல் இப்போது உண்மையாகிவிட்டது. அவள் கண்முன்னே, அவள் தாத்தா நோயால் அவதிப்படுவது போல ஒரு காட்சியை உருவாக்கினான்.



"வேணாம்! நீ... நீ அவரைப் பார்த்துக் கொள்ளணும்!" என்று அவள் மனதில் அலறினாள்.



"நீ என்னோட காதலியாக, என் மனைவியாக, என் கண்ணுல சந்தோஷமா இருக்கும்போதுதான், அவருக்கு நல்ல சிகிச்சை கிடைக்கும்," என்று ஆதித்யா அவளை இறுக்கிக் கொண்டான். "இனிமே நீ இந்த சமூகத்துல சிரிக்கும்போதெல்லாம், உன்னோட சந்தோஷம் உன் தாத்தாவோட உயிரைத் தீர்மானிக்கும்."என அவன் சொன்னவுடன்


பவித்ரா, கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழியாமலேயே, மீண்டும் நடனமாடத் தொடங்கினாள். அவள் உடல், அவன் கட்டளைக்குக் கட்டுப்பட்டு ஆடியது.நடனம் முடிந்ததும், விருந்தினர்கள் கை தட்டினர்.ஆதித்யா மகிழ்ச்சியுடன் சிரித்து, பவித்ராவின் கன்னத்தில், அனைவரும் பார்க்கும்படி, ஒரு அன்பான முத்தம் கொடுத்தான்.



அந்த முத்தம், அவளது கன்னத்தில் பதிந்த நெருப்புக் காயம் போல இருந்தது. அவள் தன்னை முழுவதுமாக இழந்தாள். அவனைக் கண்டால் பயந்து நடுங்குவது மட்டுமல்ல, அவனது அன்பான பாசாங்கைக் கண்டாலும் அவள் பயந்து நடுங்கினாள். இந்த உலகம் முழுவதும் அவளுக்கு ஒரு சிறைக்கூடம், அதில் ஆதித்யா மட்டுமே அதிகாரி.



ஆதித்யா, அவளது இந்தப் பாசாங்குச் சந்தோஷத்தைப் பற்றித் தனது நண்பர்களிடம் பெருமையாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தான். ஆனால், பவித்ரா இடிந்துபோய், பயத்தால் உறைந்துபோய் அங்கே நின்றாள். அவள் நடிக்க வேண்டிய சந்தோஷம்தான் அவளுக்கு இப்போதைய மிகப்பெரிய சித்திரவதை இருந்தது …



அரக்கனவன் வருவான் ..😈