அத்தியாயம் : 4

[அம்மு]

அழகியின் அரக்கனவன்


அத்தியாயம் : 4

அது ஒரு வெள்ளிக்கிழமை மாலை. மாளிகை முழுவதும் வழக்கத்திற்கு மாறாக பரபரப்பாக இருந்தது. ஆதித்யா தனது வணிக வட்டாரத்தைச் சேர்ந்த முக்கியமான விருந்தினர்களைச் சந்திப்பதற்காக ஒரு பெரிய விருந்துக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தான். பவித்ராவின் காதுகளுக்கு வந்த சலசலப்பு, அவளது இதயத் துடிப்பை அதிகப்படுத்தியது.​

விருந்தினர்கள், வெளி உலகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். அவர்களில் ஒருவராவது, அவளது துயரத்தைப் புரிந்துகொள்ள மாட்டார்களா? அவளது உதவியற்ற நிலையைப் பார்த்து, இரக்கப்பட்டு, அவளுக்கு ஒரு உதவியைச் செய்ய மாட்டார்களா? அவள் மனம் ஒரு நொடிக்குள் இத்தகைய பலவீனமான நம்பிக்கைகளில் சுழன்றது.



அப்போது, ஆதித்யாவின் உதவியாளன், அவளது அறைக்கு வெளியே நின்று, "பவித்ரா மேடம், ஐயா உங்களை உடனே தயாராகும்படி சொன்னார். இருபது நிமிடத்தில் கீழே வர வேண்டும்," என்றான். அவனது குரலிலும் கூட மரியாதை இல்லை. வெறும் கடமையுணர்ச்சி மட்டுமே இருந்தது.



பவித்ரா தன்னை மெதுவாகத் தயார்படுத்திக் கொண்டாள். அவள் மாடிப்படியில் இருந்து கீழே இறங்கி வந்தபோது, வரவேற்பறையில் ஒளி வெள்ளம் பிரகாசித்தது. அலங்கார விளக்குகளும், விதவிதமான ஆடைகளில் இருந்த மனிதர்களின் சிரிப்பொலியும், அவளுக்கு ஒரு மாய உலகத்தைப் போலத் தோன்றியது. அவர்கள் யாரும் அவளது வலியை அறியப்போவதில்லை என்று நன்றாகவே உணர்ந்தாள் ..



ஆதித்யா, விருந்தினர்களின் மத்தியில், ஒரு அரசனின் கம்பீரத்துடன் நின்று கொண்டிருந்தான். அவனது முகத்தில் செயற்கையான ஒரு புன்னகை. அவள் கீழே வந்ததைக் கண்ட ஆதித்யா, அவளைப் பார்த்தான். அவனது கண்களில் ஒரு கொடூரமான விளையாட்டு தெரிந்தது.



விருந்தினர்கள் அவளைப் பார்க்கத் தொடங்கினர். சிலர் அவளது அழகைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டனர். சிலர், ஆதித்யாவின் மனைவி ஏன் இவ்வளவு எளிமையாக வந்திருக்கிறாள் என்று குழப்பத்துடன் தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டனர்.



பவித்ரா ஆதித்யாவுக்கு அருகில் தயங்கி நின்றாள். அவள் நடுங்கினாள். இந்த வேளையில் அவன் அவளை எப்படி அறிமுகப்படுத்தப் போகிறான்? 'இவள் என் மனைவி' என்று சொல்லிக் கூட்டிச் சென்று, அவள் அருகில் நிற்கச் சொல்வானா? அவள் பயத்துடன் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.



ஆதித்யா, ஒரு வயதான தொழிலதிபரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தான். அப்போது, பவித்ராவைக் கவனித்த ஆதித்யா, அவளைத் தன் அருகில் அழைத்தான்.



"ஓ! மிஸ்டர் சக்கரவர்த்தி! இவள் உனக்கு ஒரு முக்கியமான அறிமுகம்," என்று சொல்லிவிட்டு, பவித்ராவை அருகில் இழுத்து, "இவள் பவித்ரா. இப்போது எங்கள் வீட்டைக் கவனித்துக் கொள்ளும் பொறுப்பில் இருக்கிறாள். வீட்டுப் பணிப் பெண்ணைப் போல," என்று நிறுத்திச் சிரித்தான்.



பவித்ராவின் தலை சுற்றியது. "வீட்டுப் பணிப்பெண்!" அவள் அவனது மனைவி. கட்டாயத்தின் பெயரால் ஆனாலும், அவள் அவனது மனைவி. ஆனால், இந்த உலகத்தின் முன், அவன் அவளை ஒரு வேலைக்காரியாக அறிவிக்கிறான்.



மிஸ்டர் சக்கரவர்த்தி அவளைக் கையெடுத்துக் கும்பிட்டார். "நல்லதுமா, வீட்டை நல்லபடியா பார்த்துக்கோ. பெரிய பொறுப்பு."என்று அவளிடம் சொல்ல …



பவித்ராவின் கண்களில் நீர் திரண்டது. அவளால் ஒரு வார்த்தைகூடப் பேச முடியவில்லை. அவளது அலறல் உள்ளுக்குள் ஒடுங்கியது. அவனது பயத்தில், அவளால் உண்மையைச் சொல்ல முடியவில்லை. அவனது இந்த பேச்சு அவளுக்குக் கொடுத்த மிகப் பெரிய தண்டனை.



அவள் தலையை மெதுவாகக் குனிந்து, "சரிங்க ஐயா," என்று நடுங்கும் குரலில் சக்கரவர்த்தியிடம் சொன்னாள். இந்தச் சிறிய செயல், அவனது கொடுமையை அங்கீகரிப்பது போல அவளுக்கு இருந்தது.



ஆதித்யா அவளது இழிவை ரசித்தான். அவன் மெதுவாக அவளது முதுகில் தட்டி, அவளது காதருகில் குனிந்தான். "நல்லா நடிக்கிறாய், பவித்ரா. இதைத்தான் நான் எதிர்பார்த்தேன். என் பயம்தான் உன் குரலாக இருக்க வேண்டும்."என்று நக்கலாக அவளிடம் மெதுவாக சொன்னான் .



விருந்தினர்கள் முன் அவள் ஒரு சாதாரண பணிப்பெண்ணாகச் செயல்பட வேண்டும் என்று ஆதித்யா கட்டளையிட்டான். அவள் கைகளில் தட்டுகளை ஏந்த வேண்டும், குளிர் பானங்களை விநியோகிக்க வேண்டும், தரையில் சிந்தியதைச் சுத்தம் செய்ய வேண்டும்…இதுவரை ஆடம்பரமாக வாழ்ந்த அவள், இப்போது ஒரு இழிவான வேலையைச் செய்யும்படி கட்டாயப்படுத்தப்பட்டாள். ஒவ்வொரு விருந்தினரும் அவளை ஒரு பணிப்பெண்ணாக நினைத்து, அவளுக்குக் கட்டளையிட்டனர்.


ஒரு பெண்மணி, தன் மகனின் பெயர் என்ன என்று கேட்டார்.மகனை பார்த்து கொண்டே ,



அதே நேரம் அருகில் இருந்த பவித்ராவோ பயந்து நடுங்கினாள். "பவித்ரான்னு பேருங்க..." என்று அவள் சொல்ல



"இல்லம்மா, உன் பேரு என்னன்னு கேட்கல. உனக்கு எவ்வளவு சம்பளம்னு கேக்கல. என் பையன் பேரைத்தான் கேட்டேன்," என்று அந்த பெண்மணி சலிப்புடன் முகத்தைச் சுளித்தார்.



அந்தச் சூழ்நிலையில் அவளை மேலும் மனதை அழுத்த, ஆதித்யா அருகில் வந்தான்.



"இவள் கொஞ்சம் ஞாபக மறதி உள்ளவள். கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோங்க," என்று சொல்லிவிட்டு, அவள் காதருகே முணுமுணுத்தான். "நீயே உன் இழிவை இங்க நிரூபிக்கிறாய், பவித்ரா. உன் முன்னாள் நண்பர்களும், இங்கதான் இருக்காங்க. அவங்களுக்கெல்லாம் நீ என் வீட்டு வேலைக்காரின்னு தெரிஞ்சா எப்படி இருக்கும்?"



பவித்ராவுக்கு இப்போது மேலும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. முன்னாள் நண்பர்கள்! அவள் கண்களால் கூட்டத்தைத் துழாவினாள். ஆம். அங்கே அவளது கல்லூரிக் கால நண்பர்கள் சிலர் சிரித்து பேசிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தாள். அவர்கள் அவளைக் கவனிக்கவில்லை. ஒருவேளை அவர்கள் அவளைப் பணிப்பெண்ணாகக் கூடக் கருதியிருக்கலாம்.



அவள் உடல் முழுக்க நடுக்கம் ஏற்பட்டது. அவர்கள் தன்னை ஒரு வேலைக்காரியாகப் பார்ப்பதை அவளால் தாங்க முடியவில்லை. அவள் வேகமாகத் தன் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு, சமையலறைக்குள் ஓட விரும்பினாள். ஆனால், ஆதித்யாவின் கொடுமையான பார்வை அவளை அந்த இடத்திலேயே நிறுத்தியது.



அவள் தன்னை மறைத்துக்கொள்ள, வேகமாகத் தரை விரிப்பில் சிந்தியிருந்த ஒரு ஜூஸைச் சுத்தம் செய்யக் குனிந்தாள். அவள் குனிந்து தரையைத் துடைக்கும்போது, அவள் உள்ளத்தில் அவமானத்தின் உச்சத்தை உணர்ந்தாள். அவள் இடுப்பில் கட்டியிருந்த சேலையின் மடிப்பு, ஒரு வேலைக்காரியின் உடையைப் போல அவள் உணரும்படி அவனுக்கு அது தோன்றியது.



ஆதித்யா அங்கிருந்து நகர்ந்தான். அவன் அவளை நிரந்தரமாக அந்தக் களங்கத்துடன் விட்டுச் சென்றான்.


இரவு விருந்து முடிந்து, விருந்தினர்கள் அனைவரும் சென்ற பின்பு, மாளிகை அமைதியானது.



பவித்ரா மிகவும் களைப்புடனும், அவமானத்துடனும் மாடிக்கு வந்தாள். அவள் தனது அறைக்குச் செல்லும்போது, ஆதித்யா வாசலில் நின்றிருந்தான்.



"உன் சேவை இன்று சிறப்பாக இருந்தது, பவித்ரா," என்றான் கேலியுடன்.



அவள் பதில் பேசாமல் தலையைக் குனிந்தாள்.



"ஆனா, நாளைக்கு நான் உனக்கு இன்னொரு வேலை கொடுத்திருக்கேன்," என்று ஒரு புகைப்படத்தை அவள் கையில் கொடுத்தான்.



அந்தப் புகைப்படத்தைப் பார்த்த பவித்ராவின் கைகள் அலறி நடுங்கின. அவள் வாய் குளறி, மூச்சு திணறியது.



அந்தப் புகைப்படத்தில், அவளது சிறு வயதில், தன்னை வளர்த்த தாத்தாவின் முகம் இருந்தது. அவர் தான் அவளுக்கு எல்லாமே.



"என் பழி உன்னோடு முடியப் போறதில்லை, பவித்ரா. எனக்குத் தெரியும், இந்த உலகத்துல நீ அதிகமா நேசிக்கிற ஒருத்தர் அவர் மட்டும்தான். நீ என்னோட கட்டளைகளை மீறினால், அடுத்தது யாரைத் தண்டிக்கணும்னு எனக்குத் தெரியும்," என்றான் ஆதித்யா, தாத்தாவின் புகைப்படத்தை மெதுவாகத் தொட்டுக்கொண்டே.



பவித்ரா இப்போது பயத்தில் தரையில் மண்டியிட்டாள். அவள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் ஆறாகப் பெருகியது. அவளது உயிரை வேண்டுமானால் அவன் எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஆனால், அவளது அன்புக்குரியவர்களை அவன் அச்சுறுத்தக் கூடாது என நினைத்தவள் "வே... வேணாம்... ப்ளீஸ்... அவ... அவருக்கு வயசாயிடுச்சு... அவரை விட்டுடுங்க," என்று அவள் அழுகையால் மூச்சுத்திணறி வேண்டினாள். அவளது அலறல், இப்போது அவனுக்காக ஒலித்தது.



"நீ ஏன் இவ்வளவு சீக்கிரம் உடைஞ்சு போற, பவித்ரா?" அவன் மேலும் வக்கிரமாகச் சிரித்தான். "உன் பயம்தான் என் பலம். நாளைக்கு நான் உன்னை ஒரு முக்கியமான இடத்துக்கு அழைச்சுட்டுப் போறேன். அங்க நீ என் மனைவியாக, என் கையைப்பிடித்து வரணும்."




அவள் குழப்பத்துடன் நிமிர்ந்தாள். ஏன் திடீரென்று மனைவி?ஒன்றும் புரியாமல் அவனிடம் கேட்டு விட்டால் …



"அது ஏன்னு உனக்கு நான் நாளைக்கு சொல்றேன். இப்போ, உன் தாத்தாவோட புகைப்படத்தை உன் பக்கத்துல வச்சுக்கோ. உன் ஒவ்வொரு முடிவும், உன் தாத்தாவுடைய எதிர்காலத்தைத்தான் தீர்மானிக்கும்."என சொல்லிய ஆதித்யா, அந்த அறையிலிருந்து வெளியேறினான்.



பவித்ரா அந்தப் புகைப்படத்தை நெஞ்சோடு அணைத்துக்கொண்டு, கண்ணீர் மல்கக் கதறினாள். அவளது தாத்தாவின் முகம் அவளது பயத்தின் மிகப்பெரிய ஆயுதமாக இப்போது ஆதித்யாவின் கையில் இருந்தது.



அந்த இரவில், அவள் உணர்ந்த பயம், நடுக்கம், தனிமை, மற்றும் வலி—இவையனைத்தும் அவளை முழுவதுமாகச் மனதின் தைரியத்தை பத்திதது .. ..அவனைக் கண்டால் பயப்படுவது மட்டுமல்ல, இனிமேல் அவள் ஒருபோதும் நிம்மதியாக இருக்கவே முடியாது. அவள் ஆதித்யாவின் பிடியில், அவளது தாத்தாவின் அச்சுறுத்தல் என்ற சங்கிலியால் இறுக்கிக் கட்டப்பட்டாள்.


அரக்கனவன் வருவான் ..😈